süleyman demirel

ölümü ya da kendisi ile pek bir şey yazmak istemiyorum, zaten yazanlar yeterince yazıyor. Benim kendisi ile bir anım var okuyan olursa buradan itibaren onu anlatıyor olacağım;

2. sınıfa gidiyordum. Yaz tatilinde okuduğum ilkokul tadilattan geçmiş ve o yıllarda rahmetli olmuş imkb başkanının adını almıştı.[ybkz]swh[/ybkz] dönemin başında yapılacak okulun açılışına da o dönemin cumhurbaşkanı süleyman demirel gelecekti. Ben bilmiyordum.

o sabah okulun bahçesine kocaman ve yüksek bir platform kurulmuş, bizi sabah andımızı falan okutmadan hemen sınıflara tıkmışlardı. sınıfta öğretmenin gelmesini bekliyorduk. öğretmen geldi ancak yanında okulumuzun müdürü de vardı. öğretmenimiz beni gösterdi. müdür de tamam dedi gitti. öğretmen yanıma geldi tuttu elimden dışarı çıkardı beni. minicik kalbim pırpır olmuştu. ulan insan bi açıklama yapar. hayatımda müdür odası görmemişim, kapısının önünden geçerken 2 saniyeden fazla durmamaya özen gösterip koşan çocuklarız korkumuzdan şimdi almış beni müdürün peşi sıra o odaya götürüyorlar.

müdürün odasına girdiğimizde rehber hocamızın eline kocaman bir buket çiçek vardı. buketin sağını solunu düzenliyordu. beni görünce kadın elinden buketi bıraktı bu sefer benim sağımı solumu düzeltmeye başladı. hala açıklama yapan yok bu arada. yaklaşık bir saat boyunca o odada oturdum. herkes kendi arasında konuşuyordu. telaşlı tedirgin gergin. biraz salak bir çocuk olsam oracıkta altıma yapardım kesin ama az çok konuşmalardan benden ne istediklerini anlamıştım. önemli biri geliyor ve ben de gidip ona çiçek vereceğim. bu mu yani? veririm ne olacak. benim yaşım kaç başım kaç, cumhurbaşkanı nedir deseniz o yaşta "atatürk'tür" diye bağırırdım ancak. Nerden bileyim.

Nasıl olduysa 1 saat sonra annem geldi. sınıf öğretmenim komşumuzdu büyük ihtimal o arayıp haber vermişti. e kızı cumhurbaşkanına çiçek verirken annemin en önde durup gurur gurur gururlanması lazımdı kaçırmazdı bu fırsatı koşa koşa gelmişti. Artık hazırlıklar tamamlanmıştı. Bana da ufak ufak ne yapmam gerektiği söylenmeye başlamıştı. Plan şu. Cumhurbaşkanı –zaten açılmış olan- okulumuzu sembolik olarak açacak ardından ona özel yapılan platforma çıkıp oturacak. O oturur oturmaz da ben arkalarda saklandığım yerden çıkıp herkesin arasından yürüyüp çiçeği ona takdim edecektim ve tören boyunca yanında oturacaktım.

İstedikleri gibi de oldu. Herkes bana bön bön bakarken elimde benden büyük bir buket ile yürüdüm yürüdüm o dev platforma korumalarının yardımı ile çıktım ve elini öpüp çiçeği takdim ettim. Rahmetlinin gülüşünü hiç unutmuyorum. Benim yanaklarımı sıkıp kucağına oturttu. Birkaç poz verdik gazetecilere ancak gözlerindeki rahatsızlık sebebi ile daha fazlasına izin verilmedi korumalar herkesi uyardı. Tabi buna en çok annem üzüldü çünkü sırf yakına gelip fotoğraf çekmek için gelirken makineye poz almıştı. [ybkz]swh[/ybkz]

Tören boyunca yanında oturdum. Okunan şiirleri dinleyip gösterileri izledik beraber. Herkese yukardan bakıp etrafı izlemek harika bir duyguymuş bugün en net hatırladığım şey odur. Yaklaşık 2 saat boyunca arkadaşlık ettiğim o koca adamın ben nereden bileyim geçmişinde neler yaptığını. Çocukluk işte, aklım erene kadar o zamanlarda sevdiğim tek siyasetçi kişilikti kendisi. Sonra okudum öğrendim de sadece bu anıları bıraktım aklımda. Çocuk saflığıma dönüp dönüp bakıyorum işte böyle arada.