sözlük yazarlarının itirafları

hakkında konuşmak istemediğin şeye ''hayır, konuşmayacağım'' deyip gitmek çok güzel. çünkü istemiyorum. bundan daha net bi' şey olamaz. bu tercih hakkı elimden alındığında sanırım biraz çifkefleşebilirim.

sorumluluk duygusunun bazen uzaklaşarak gözden kaybolması da güzel. herkesin 'bir şey' olmak için çabaladığı bir evrende, 'durmak' en iyi becerebildiğim şey. başlarda biraz afallıyorsun, ama girince alışıyorsun; emin ol.

ahvalini yazamadığın günler gelecek, deselerdi asla inanmazdım. dururken yazamıyor-muş insan. anlatacak bir şeyim yok çünkü. inanır mısın kaygım da yok eskisi gibi, ''ne olacak? nasıl olacak?'' e olmayıversin. bu da olmayıversin, işte bu olacak. fazla soru sorma. sordukça çözülmüyor, karışıyor. felsefenin temeli buysa, boşver içelim. birayı 70'lik söyle, önce gözümü doyurmam gerekli çünkü. ben çok insanım, aşırı insan. bunu istemem de çok normal.

bilincin yeteri kadar yastığına aktığında, ''bugün dışarı çıkmam lazımdı''lar da anlamsız olacak. içerisi ve dışarısının pek farkı kalmadı. yeni birileriyle tanışmak, yeni birilerine karışmak. mesela henüz bilincin bu kadar akmamışken yolda müzik dinleyerek yürüyen birisine ''çok keyifli görünüyorsun, ne dinliyorsun merak ettim?'' diye sormak mümkünken şimdi ilgini bile çekmiyor. banka görevlisine ''kolay gelsin'' deyip gülümsemediğin gibi, sokak köpekleriyle selamlaşmak veya onların kuyruklarını sallayarak üstüne atlamasına ve kendilerini sevdirişlerinden mutlu olmak da ilgi çekmiyor.

temel insanlık dramının her şeye ve herkese karşı ilgi kaybetmekten olduğuna inanıyorum artık. güzel bi' ağaç gördüğünde heyecanlanmaktan, bir çocuğa dil çıkarıp o'nun utanarak annesinin arkasına saklanmasındaki müthiş masumiyeti gözlemlemekten, kıyıya vuran dalganın kendine has bir melodisi olduğuna inanmaktan, gemi düdüğü sesinin kendini dünyanın en güzel yerinde hissettirmesinden, yolda yürürken şarkı söylemekten bu kadar vazgeçmemiz ancak 'dram' kelimesiyle açıklanır sanırım. belki bir de keder.