benim gibi maç sırasında kendini kaybeden birini dizginleyendir. beşiktaş maçı izlerken kendimi kaybediyorum, etrafımda kim varmış o an gözüm görmüyor. eğer kötü bir şey olursa ağız dolusu, hayatımın başka hiçbir yerinde yapmayacağım şekilde küfretmeye başlıyorum. tutamıyorum kendimi. fakat kendileri beni sakinleştirmeyi başarıyor, gerek konuşarak gerekse fiziki şiddet uygulayarak. (bacaklarım çimdiklenmekten morluk içinde!) evde izlerken bir şey demiyor aslında onun derdi dışarıda insanların içinde kendimi kaybetmem. her zaman da aynı şeyi söyler, dışarıda insanlara karşı ayıp olur, biri başka bir şey söyler canımız sıkılır diye. aslında haksız da sayılmaz, dışarıda böyle davranmak pek normal değil. ama evde izlerken küfürlerime ortak da olur hatta.
fakat son 15 aralık 2013 kasımpaşaspor beşiktaş maçı bu konuda dönüm noktası oldu. ben yine kendimi tutamadım, küfretmeye bağırmaya başladım. fakat bu kez bir şey eksikti. ne bir uyarı geldi, ne de bacağımda bir acı hissettim. bir şeylerin ters gittiğini düşünürken olaylar kızıştıkça yanımdan da küfürler yükselmeye başladı. evet kendisi de çıldırmıştı. [ybkz]swh[/ybkz] işte bu maç öyle bir maçtı ki kendisini ve beni her seferinde frenleyen sevgilimi bile çıldırttılar. artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak değil mi?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
