maç günü

hayatın her evresinde farklı duygular yaşatan gün.

80'li yıllar : küçücük bir çocuktum. babam hafta içi "bu hafta maça gideceğiz" deme gafletine düşerse, pazar sabahı 6,30 bilemedin 7 gibi dikilirdim başına "baba, babaaa maça gidicektik hani?"[ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz] güzel babam, kartal babam ters ters bakar "oğlum saat kaç, daha çok erken değil mi?" diyerek biraz sabırlı olmamı isterdi. sonra her pazar sabahından farklı olarak erkenden kahvaltı yapılır ve maça gidilirdi. bayram gibi olurdu benim için o gün.

90'lı yıllar : artık boyum, posum yerine geldiğinden tek başıma maçlara gitmeye başlamıştım. kartal babam kendi harçlığından kısar bana extra harçlık ayarlardı maça gideceğim için. nereden bilmem bir darbukam vardı. siyah-beyaz kurdeleler, okul defter ve kitaplarını süslemek için satılan stickerlarla süslemiştim. siyah deri montumun sağ koluna da bir beyaz tshirtten kestiğim kartal desenini diktirmiştim. ablamda makinada bayrak dikmişti bana, değişik bir desenle. herşeyi yüklenir, yollara düşer ve sevgiliye giderdim. yüreğim kıpır, kıpır. hiç bir korkuya yer yoktu. çünkü staddaki herkes abim, amcam, dayımdı. kimse, kimseye zarar vermezdi. hele ki küçüklerine, asla.

2000'li yıllar : askerden döndükten sonra, asker öncesi iyice duhul ettiğim çarşı grubunun artık sevilen, aranan bir neferi olmuştum. maç günü de artık gitgide uzamıştı. deplasmandaysa maçımız 2 bazen 3 güne uzardı maç günü. kendi sahamızdaki derbide bile 2 gün olurdu o maç günü. heyecan yine vardı ama farklılaşmıştı. o tertemiz heyecan yerini daha hesaplı heyecanlara bırakmıştı. bir çok bilinmeyenli denklemin, bir türlü bulunamayanlarından biriydim. en nihayetinde evlilik çağı gelip, başımı bağlayınca maç günü heyecanı da olması gerektiği kadarına gerilemişti tekrar.

şimdi maç günü sabahtan başlıyor ve son düdükle bitiyor. belki çok spektaküler bir galibiyet alırsak gece yarısına kadar yorumları izliyorum. yoksa o da yok.