kabahat aranırsa çok şey söylenebilir fakat gider ayak saçmalamanın alemi yok.
sözlüğün kapanacağını öğrendiğimde boğazımda titremeyi hissetmedim değil.
sözlüğü bir galatasaray'lı sayesinde tanımıştım. galatasaray sözlük yazarlarından birinen almıştım tavsiyeyi.
"olm sözlüğünüz var sizin yazsana sende, bol bol maç sonrası kritik yaparsınız, deplasman yaparsınız, maçlara gidersin, istanbul'da da pek çevren yok."
bu cümle üzerine üye olmuştum. pek tabi sonrası; dingoc ve sıcak karşılaması...
uzun zaman geçti. evlendirdiğimiz oldu, baba olanlar oldu, göçüp gidenler oldu, oldu da oldu...
sırf girdi olsun diye, ortam kalabalık görünsün diye bir çok gafa imza attığım oldu. 8-10 maçı bir arada takip edip sözlüğe aktardığımda oldu bunlar yetersiz kaldı, bir şekilde buralara kadar geldik.
lakin unutamayacağım bir çok ilki yaşadım en burada....
mesela ilk deplasman maçımı kartal sözlük ile yaşadım. yaşadığım en güzel tecrübelerden biriydi. bir kez daha beşiktaş'lı olduğumu hissettim.
beste çıktı bu sözlükten...
"bir derdim var bir dermana" diye haykırdığında bütün stad. emeğim olmamasına rağmen müthiş duygulandım.
sosyal sorumluluk projelerinde etkin rol oynadı sözlüğümüz...
bir çok iyi şey yaptı aslında. tutunmaması için, devam etmemesi için hiç bir sebep yoktu.
mihenk taşı olan, düzenli yazar olanlar egolarına yenik düşüp bir bir gittiler önce. sözlüğün sadece beşiktaş için var olduğu anlamakta güçlük çektiler.
bu da kan kaybına sebep oldu ve tuğlalar söküldü bir bir yerinden.
zaman zaman belli ataklarla toparlanmaya çalıştı, arayüz değişti, sistem değişti, moderasyon değişti...
ama hiç biri olmadı. bir basiretsizlik mi vardı bilmiyorum ama sahip çıkamadık.
girdik, sadece okuyup çıktık, bir şey göremeyince girmemeye başladık belki...
bildiğim tek şey; taraftar kitlelerine forum mantığına yenik düştüğümüzdü.
ben bu şekilde yorumladım bu geriye gidişi...
yorumlarına kıymet verdiğim yığınla insan tanıdım. yığınla entry okudum. çok güzel tespitler, çok güzel analizlere denk geldim.
öğrendim, öğrettim, taraftar oldum en nihayetinde.
bir hamle daha yapamaz mıyız?
bir şeyleri belki değiştirebiliriz düşüncesindeyim hala...
2009'dan yana hizmet veren oluşumun çöp kutusuna gitmesine gönlüm hiç razı değil.
zaman ayırıp girdilerimi okuyanlara teşekkür ederim. kırdığım, üzdüğüm yazar dostlardan özür dilerim.
gerçi ne olduysa arma sevdamızdan oldu bize.
acayip buruk ve sıkılıyorum. konduramıyorum...
umarım son gün gelmeden bir değişiklik olur ve sözlüğümüz öylece kalır...