iş aramak

insanı kimi zaman çok ciddi umutsuzluğa iten süreçtir.

bazı hususlarda direnirsiniz. gelen olumsuz yanıt/yanıtlar karşısında direncinizi kaybettiğinizi hissedersiniz. bazen aptal mı yoksa kararlı mı olduğunuza karar veremezsiniz. ama herşeyden çok yaptığınız düşünmektir. hani filmlerde vardır ya adam sahilde bir bankta saatlerce hiçbir şey yapmadan oturur ve düşünür; hah işte öyle bulabilirsiniz bir anda kendinizi. para, problemdir. itibar, problemdir. sigarayı günde 2 pakete çıkarmış olmak, ciddi problemdir.

görüldüğü gibi düşünmenin herhangi bir getirisi yoktur. aksine sizi dibe iter. şayet böyle bir kıvama gelmişseniz koyvereceksiniz abi. hiçbir şey akıl sağlığınızdan önemli değil, emin olun. kendi üstünüze biraz daha varırsanız, patates olur beyoğlu'nda çükü dışarda gezmeye başlarsınız. gerek var mı?

çok sevdiğim birinin işsizlik hikayesini dinlemiştim, oradan pay biçebilirsiniz. "oğlum" dedi, "kendini ne kadar bırakırsan o kadar pörsüyorsun. mesela ben günlük egzersizler yapıyordum. çıkıp yürüyordum. kesinlikle sakal uzatmıyordum. gündüz alkol almıyordum. çünkü vücudun ne kadar 'hazır' olursa beynin de o kadar 'hazır' olur. bu da bazı şeyleri çabuklaştırır, emin ol."

bunu söyleyen kişi, 2 çocuklu bir aile babası. kirada oturdukları evi tek maaşla döndürmeye çalışıyorlardı eşiyle o dönem.

velhasıl problemleri sıralamak bu sürecin en belirgin, en kaçınılmaz ve belki de en hak verilesi özelliğidir. ancak şöyle bir silkinmek, müşkülpesent olmamak, biraz daha mücadeleci olmak lazım sanki.