hep güçlü olmak zorunda olanlar

hayatı aldatmacadan ibaret olanlardır.

hiç kimse her zaman her yerde olamazdı ki. her evi yanana itfaiye, her ağlayana omuz, her yanlışa gidene yol tabelası nasıl olunsundu?..

kimse bilmezdi ki içerde ne oluyor ne bitiyor. ilkokulda "zevzeklik yapma, biraz ciddi ol." iken lise ve devamında "çok neşeli, sıcak ve dışadönük." oldu. "sende bir şeytan tüyü var ama..."lar küfür gibi gelmeye başladığında sezmek gerekirdi bir terslik olduğunu esasında ya da "senin için çok da zor olmasa gerek"ler...

zordu amına koyayım işte, zordu. hala otogarlara giremiyorum lan, nesi kolay? rüştünü ispatlamak için ortaokul tuvaletinde sigaraya başlamak mı o fırtınayı dindirirdi hani o kimsenin görmediği bilmediği, yoksa sonucunda yediği dayaktan ayakta duramayacak hale geleceğini bile bile bir okul çıkışına arkadaşın gözündeki tek damla yaş uğruna tek başına gitmek mi? aynı arkadaştan kazık yediğinde bile gülümsemek miydi yoksa biçilen rol?

herşey insanlar için miydi üstat? üstü kalsın o halde...

bir gün bakmışsın trilyonluk olmuşsun. bir de erkek evlat vermiş sana doğa ana. 80lerin sonunda maması bile ithal bir bebeği büyüttüğünüzü düşünün. ve aklı keser olduğunda artık işler iyi gitmiyorken sağlayabildiklerinize burun kıvırdığını... hadi güçlü ol bakalım usta! birebir aynı rolü biçtiğin o velet bir gün hatırlasın burun kıvırdığı o günü. hani o da güçlüydü ya... bakalım o günü, o burun kıvırdığı şeyi bir şekilde -yolda yürürken diyelim- hatırladığı an dalağı ne kadar güçlüymüş görelim.

güçlü bir birey yetiştirmek istiyorsanız nasıl deşarj olabileceğinin yollarını da öğretin ona. çünkü ne kadar dik durursa yaslananı o kadar çok olacak. bir gün mazallah bir dükkanın önünden geçerken gördüğü şeyin etkisiyle nefes dahi alamayacak hale gelir. sonra herşeyi kendi başına ta en başından yine yaşamak, kendi başına halletmek ve bugünün tarihine yetişmek zorunda kalır.