evin içinde top oynamak

bir keresinde direkten dönmeme sebep olmuş hadise.

annemle babam pazara, alışverişe falan çıktığında sakladığım o küçük top yerinden çıkardı. yine ufak çaplı bir operasyonla - #361657 - maç düzeni alıp başlıyordum tüm fantastik numaralarımı sergilemeye. ben mesela evde top oynarken vazo kıranı anlamıyordum hiç o zamanlar. ben çünkü devrilme ihtimali olan nesneleri koltuğa falan diziyordum. içinde çiçek varsa da başka odaya taşıyordum.[ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz] neyse velhasıl o gün öğrendim bu önlemlerin yeterli olmadığını.

küçük topu duvara atıp önüme alıyor, çalımı basıyor ve "tık" köşeye bırakıyordum. kâh shearer oluyordum, kâh metin. ama ertuğrul'un yeni geldiği seneydi galiba, kafaya çıktığımda ertuğrul oluyordum çünkü. neyse, bir top attım duvardan kendime. hani bazen top nefis gelir ya böyle, tüm gelmişinle geçmişinle abanırsın topa. o hazzı anlatmamın imkanı yok. öyle bir top geldi işte sağ diz hizamın biraz altına. abi topa öyle bir kapattım ki, böyle şutu baldırdan çıkardım ama seedorf gibi. o sikindirik "küçük" top gitti, cam büfeyi patlattı la. ama korkudan bayılıcam sandım, o derece. kendimi toparlayıp hayatımda ilk kez yerleri falan süpürdüm. artık neyi kamufle etmeye çalışıyorsam... daha sonra sırtımdan cam ayıkladı annem, öyle patlamış amk büfesi.

direkten dönme kısmı asıl şu: bizimkiler eve geldi. benim hal ve tavrımdan anlıyorlardı zaten bir bokluk olduğunu artık. babam direkt odaları dolaşmaya başladı. salona bir girdi, manzarayı gördü. babamla göz göze geldiğim o anı bugün bile unutmuyorum. içe doğru sıçmak var ya, hah işte... ama dövmedi... ilk baba dayağını yıllar sonra daha basit bir sebepten yiyecektim... dövmekten beter etti ama, o ayrı. bak neredeyse 30'uma yaklaştım, hala yeri geldiğinde bu olayı anlatır:

"adam büfeyi aşşağı indirmiş ya, büfeyi! allah bildiği gibi yapsın..."