aşk

---------------spoiler---------------

...önce ağlayacak kadar kötü hissettim kendimi, sonra sarkan dudaklarımı sımsıkı gererek, burnumu çektim, dişlerimi sıkarak bu korkunç sınavın korkusuna kapıldım. Bağırıp, çağırmak: "sen kendini ne sanıyorsun!" diye haykırmak geçmedi değil içimden... Fakat sustum. Sonuçta, kapısı açık durmasına karşın köşkün bahçesine girmeye ilk cesaret eden çocuk ben olmuş, onun bana "Mabel" demesine izin vermiştim. O halde sonuna dek gitmeli, onu gerçekten hak etmeliydim!
çok sonraları farkına varacağım önemli bir öğretinin ortasına bu kadar genç yaşta düştüğümün ayırdında değildim tabii. Ne o sırada tam beş yıllık tüm yaşantım boyunca, ne de daha sonraları sevgisini ve ilgisini kazanmak için bu denli uğraşıp, didindiğim, uğruna acı çektiğim bir başkası olmayacaktı hayatımda. Bir tek o. Bir tek Ada.
Ada!
Kumral Ada.
şimdi artık biliyorum ki, bütün yaşantımız içinde ancak bir/ kaç kişiye böyle bir hak tanırız. Onu şımartır, yüz verir, alttan alır ve hatta ona teslim bile oluruz. O da bunu, zaten taa en başından bilmektedir. Eğer çok şanslı değilseniz, karşınızdaki şımarır, ipin ucunu kaçırır. Bin pişman olur, incinir, düşkırıklarıyla yaralanır ve acı çekersiniz sonunda. Bazan, çok ender de olsa şanslısınızdır ve bir mucize yaşarsınız. çünkü, karşınıza dilinize akraba biri çıkmıştır. (Tanrım mucizeleri ne çok seviyoruz böyle!) O sırada kaç yaşında olduğunuzun kesinlikle hiç önemi yoktur. (Hayır yoktur!) Ve ben şanslıydım!
"Tamam Ada!" diye bağırdım arkasından, yaş akmaması için sımsıkı kıstığım gözlerim yanarken.

---------------spoiler---------------
[ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz]