yalnızlık

sürekli etraftakiler tarafından "pohpohlanmaya" alışmış bünyenin kabul edemediği,belki bütün gün kontrolünde olduğu egonun vicdanıyla yüzleşmesinden korkan,çekinen kişinin benimseyemediği hatta isminden bile çekindiği "sıradanlıktır".evet sıradanlıktır çünkü bizler dünyaya oldukça özgür gönderilmedik,bir fizik ve görselliğin içine ruhumuz hapis durumda...ne kadar zorlarsan da "yalnızlık" kavramını bozabilecek birşey yapamazsın,örneğin birinin ruhuna dokunamazsın,biri gibi hissedemezsin işte aslında bu yüzden de yalnızsın.alış;korkma,seni incitmeyecektir...sadeliğin doruklarında kalmak için imkan verecektir hatta...üzerinde "elbiselerin" kalmayacaktır,artık gerçek "sen" olmuşsundur,mükkemmelliğe erişmişsindir.yalnızlık deyince aklına bir köşede sinip ağlayan bir çocuk gelmesin,çünkü o yanlız değildir!asıl yalnız olan sensindir ona bakıp acırken,o kendi için birşeyler hissedebiliyorken sen acıma duygusuyla onu hep hatırlarsın,unutamazsın...

edit:yalnızlık için bu kadar şey söylüyorken doğru yazamamam çok şaşırtıcı,düzelttim.