elden bir şey gelmemesinin içimi en çok acıttığı katliamlardan birisi. ben yere düşen birinin kolunun acıdığını görsem anında düşüp bayılan biriyim. hatta bana yaşadığı acıyı anlatsa bile bayılıyorum. öyle mecaz falan değil direkt bayılıyorum. olduğum yere. bu sebepten ilgili videoların biri hariç hiçbirini izlemedim. izlediğimde ise bir çocuğa diğerlerine nazaran çok basit kalan bir işkence yapıyorlardı. gördüğüm sadece çocuğun gözündeki korku ve çaresizlikti. bu çocuğa işkence eden daha büyük bir çocuk, elindeki bir şeyi küçük olana batırıyor ve küçük çocuk bundan çok büyük acı duyuyordu. ve işkence devam ederken küçük çocuk diğer çocuğun diğer eliyle ona tokat atmasını yeter ki o diğer elindeki şeyi batırmamasını istiyordu.
dün 27 yaşıma girdim, iki yaşında bir oğlum var. hayatımda bu kadar içimin kıyıldığı başka hiçbir şey hatırlamıyorum. elimden de dua etmekten başka bir şey gelmiyor. ve bunu yapan, sebep olan, elinden bir şey geleceği halde ses çıkarmayan herkes için şunu söylüyorum: "zalimler için yaşasın cehennem."
bir müslüman olarak şahit olunan böyle acılarda dayanılacak tek nokta bence bu.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?