hayatimin analizini yaptigim bir donemdeyim, beynimde arka fonda zeynep casalini " simdi eskiye doner mi donse de buna deger mi ?" zaten hayatini hep sarki parcalarindan toplayan bir insan oldum. ben kalbimi sandiklara kaldirdim mesela , ona kilitler vurdum. bakan olmayi birak bosver diyip gidenler oldu. bosver yillara bosver... her bir hayal kirikligi, her bir uzuntu, her bir guvensizlik yeni bir duvar ordurdu kalbime. ulasilmaz insan oldum.. olsun.. bilmiyorum ama belki ergen de olmusumdur. buyumeyen cocuk da. Ama ben hep dogru bildigimi yapmaya calistim mesela. hic kirgin insan birakmamaya calistim arkamda. hic kirgin kalmamaya da calistim. sandiklara sakladigim yetmedi mezarlar actim kalbime . kirginliklarimi gomdum. butun butun. hazmedemedi tabii. ciglik atmak istedi bu sefer agzima kilit vurdum. sustuklarim buyudu icimde. ben arkamda hic kirgin birakmadim belki -birakmamisimdir insallah - ama beni arkasinda birakip yuruyen cok insan oldu. Ben de yurudum gerci, az eksik cok buruk.
oyle iste be sozluk . anlatabildim mi bilmiyorum ama geride donmeye degecek cok bir sey kalmamis sanki he?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?