beşiktaş

özlemi yine deli gibi sarmış takımımdır. her şey güzel gidiyorken bir anda yapılan saçma hareketlerle sinirlendirse de bu özlem hiçbir şekilde azalmıyor. moralsiz bile olsa insan, sahadaki siyah şort beyaz forma kombinasyonunu görünce içi içine sığmıyor.

kendime kızıp izlemeyeceğim maçları dedim bazen, bir olay oldu gitmeyeceğim maçına dedim, sinirliydim özetleri bile izlemeyeceğim dedim, spor haberlerine bakmayacağım dedim. bunları bu yaşıma kadar çok dedim, ileride de diyeceğim biliyorum. ama olmadı, yine olmayacak. içimdeki sevda azalmayacak. özetleri izlemeyeceğim derken yan gözle televizyona bakacağım, maçı izlemeyeceğim derken önünden geçtiğim kahvede dev ekrana kilitlenecek bir an gözlerim. gazete bayisinin önünden geçerken spor gazetelerine takılacak ilk önce gözlerim, o gazetedeki siyah-beyazlı adamlara bakacağım. çünkü biliyorum ki bu bir kara sevda. beyaz umutlar beslenen kara sevda. bitmeyecek tükenmeyecek bir kara sevda.

çok şanslıyım ki bu sevdamı anlayan, bu sevdama büyük bir saygı duyan, benimle birlikte bu sevdaya sevdalanan bir sevdiceğim var. ikisi için de bağırıyorum;

(bkz: sensiz geçen günlerin ben amına koyim)