tuhaf biriymişim, bilmiyorsun, bilmiyorum açıkçası. kalbinden girip gözlerinden çıkamıyorum ama hala, hala saçlarıma bırakamadığın bir engelin var. yanımdayken sensizliğe alıştırdığın bir yönün var ve bu senden kalan her noktadan nefret etmemi sağlıyor.
üzgünüm, benden haberin yok ve adımı bile bilmiyorsun. Senin bu şehri neresinden tutacağına dair bilmek istediklerim olumsuzluk olumsuzu.
ölü bir şarap var, ve ölümü bekleyen bir çift saç telinin yamacında bekliyorum. seni düşünecek vaktim yok, çünkü ölüme şapka çıkartıyorum. mürekkepsiz kaldım sana, bize, birilerine ve ölüme. uyumak istediğimde uykusuz kalıyorum yastığa ve konuşmak istediğimde kelimeler kilometrelerime düşüyor. Ölüme şiirsiz kaldım sanırım ve bu beni en güçsüz adam yapıyor.
baksana bana, o kadar ben değilim ki, o kadar soğuktan kalma bir suratım var ki ne düşünsem insanlar onlardan nefret ettiğimi anlıyor. kime günaydın desem ”sana günaymamış” cevabı alacağım gibi görüyor şu kalem.
insanların beni görmesinden korkacak kadar kapattığım bir deftere sığdıramadığım duygulara dağıldım bugün.
nereye geldim, sana neden anlattım, nereye gidiyorum, sana kalmadım değil mi? bu sabah benden şiir olur,sevgilim; ben bu sabah ölümün merkezi acısına ortağım.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?