kanser

insan hiç düşünemiyor kendisinin,ailesinden birilerinin,en yakın arkadaşlarından birinin başına geleceğini.
bir gün önce 'o kıza açılmadım zamanında gitti başkasını buldu' diye hayıflanırken bir gün sonra..en yakın arkadaşlarından birisinin,durduk yerde garip davranışlarını sen 'neden saçma sapan kız triplerine giriyorsun' diye yorumlarken pat diye 'ben böbrek kanseriyim' demesi.
'nasıl olur?' bile diyemiyorsun.'ne zaman öğrendin?' diyorsun,'bugün' diyor.en kötüsü hiçbir şey diyememen.'aman üşütme,yemeğini yedin mi?' falan diyorsun,'üşütmesem ne olacak? yatıp dinlensem geçecekmiş gibi konuşma' diyor.'geç buldum erken kaybettim' dersin diyor ya..hayatın aslında ne olduğunu,asıl büyük dertlerin ne olduğunu anlıyorsun.telefonda karşındakini eğlendirmeye çalışırken onun ağlamamak için mücadele ettiğini hissedip bozuntuya vermemeye çalışmak,telefonu kapatınca hıçkırıklarla ağlamak,yatak yastık yumruklamak..hiçbir şey sonuç vermiyor.
lütfen iyileş ufaklık.iyileş,söz beraber galatasaray maçına da gideceğiz,bu sefer kızdırmayacağım seni,gole de beraber sevineceğiz.daha alıp okumadığın futbol kitaplarını bitireceksin,beraber the damned unitedı izleyeceğiz.'galatasaraylı olup bu filmi izlememiş olmaktan utanıyorum' dediğin taçsız kralı da izleyeceğiz.
iyileş lütfen,allahım iyileştir onu,şu hayatta gerçekten çok sevdiğim üç beş kişiden birini alma benden.
sen de bu kadar karamsar olma,iyileşeceğine inan.gücüne güç katmaya geldim,haydi kalk ayağa daha güneşe yürüyeceğiz.