hayal

gerçek olmayan, gerçek olmayan masallara benzeyen bir dunya...


Hayaller var…

içine dünyaları koyduğum fakat sığdırmakta zorlandığım… hayaller var, bir masal kahramanı olmaksızın gerçekleştiremediğim. Bazen hayallerim olmadan yaşayamam diyorum. Hayal etmeden yaşayamıyorum. Tam sonunu mutlu getirebileceğim bir hayalim oluyorsun, ben bir hayalet, sen de hayalden öte gidemiyorsun…

Aşkım!...

Hayat denen şey zamanın kollarında beni silindir gibi ezip duruyor. Sineklik ile duvara yapıştırılmış sinek gibi yerde çiğniyor bedenimi. Gözlerimi kapatıyorum, yalnızda doğrulabilirim diyorum. Hiçbir güç uyuyamadığım uykumdan uyandıramayacak kadar güçsüz geliyor üzerime. Kalkıp kollarımı açıp sarılabilsem sana, geçecek sanki… gitmiyorlar başımdan gerçek sandıklarım. Ne uzanıp tutabiliyor ne de onlardan kaçabiliyorum…

Aşığım,

Kalbimin üzerinde karabulutlar var… yağmur yağdırmaktan yoksun rüzgarsız karabulutlar… onlar tepemde durdukça ben ağlıyorum… hiçbir rüzgar onları uzaklara göndermeyi denemiyor, uzaklardan seni getirmiyor… aynalardan kaçıyorum… aynada gördüğüme tükürüyorum… ellerim arasında küçük dualarımın sonuçsuz kaldığını görünce, yaşadığıma küfrediyorum!...

Aşığınım…

Bildiklerini öğrenemeyeceğim ben… daha çok burnumu çekip bulutları seyredeceğim… huzur sandığım şey elimde uçurtma ipi ve dudaklarımda bir şarkı olacak… oda yalan olacak… Ben gelgitler ile dolu yaşamımda nefeslerim aşktan öte başka hiçbir şeye muhtaç olamayacak. dünyanın cehenneminde donmaktan yanacağım. Acıyı sadece ben anlayacağım… öğrenmek için çaba sarf etmeye gerek kalmadan bildiğim bir şey olacak ki reçetemin gereklerini yerine getirebilmem için gerekli bir ben olmayacağım…

Sonlar başlamak içinmiş ya, amaçsızca sonu olmayan bir yarışın başlangıcı nerde sence ? yada son sanılan şey hiç bitmeyecekse neye başlanacak ?

(bkz: Tırnaklarım uzuyor, arasına pislikler kaçınca kemiremiyorum)…

Daha ne kadar ölebilir ki yüreğim ? Yoruldum ben…