masal

evvel zaman içinde, kalbur saman içinde şeklinde başlayan anlatımların bütünü...

ve develer tellâl, pireler berber iken, ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallanırken...

çok uzun sürmedi, uzun sürse ne yazar ki gerçi okuyan kimse yoksa lüzumsuz kitabı. içimde şehrin orospu kahkahalarını barındıran yüreğim, kendi kirli camından dünyayı seyretmeye devam etti. Ne zaman biri çıkıp, niyetlendirse kendisini gönül yaralarını sarmaya inandırsa, adlandırsa, ağlatsa daha da fazla açılan yaralara neden olmaktan öte gitmiyor. Sevmek unutmaktan daha çok acı veriyor. Yanılmak var olan yarayı daha çok kanatıyor.

Kendi pasaklı camından dışarı bakıp ölümü beklemek ne tuhaf… yüzümdeki sahte, fotoğraflardan dört bir yana kaçan bedeni sahte fotoğrafların içinde gülümsetmek ne kadar yalancı. Yabancı sokak adları, mağaza isimleri ve dükkanlarının yanında fazla sırıtmıyor bedenim ve adım. Ne söyleyebilirim ki, mutluların yanında mutsuzlar da olacak ki dengelensin dünya demek ki… dünyada herkesin çok güzel olmadığı düşünülürse, seven güzellerin sevilen çirkinlere merhamet duyduğunu söylebilmenin, kimin nasıl bir itiraz malzemesi olarak cevabı olacağını düşünmekte bir o kadar saçma olur.

içimde bir dünya saklı… kim görebilir ki… içimde bir sen saklıydın… göremedin ki… içimde farklı zamanlarda özlemler saklı… duydun mu ki… içinde tüm basit cümlelerden kale yaptın… kim fetih etti ki ? karamsar dünyamın kapısını çalabildinmiki….

Sigarımı nefesin bitinceye kadar çekiyorum içime… neye üzüldüğümü bilmiyorum… şimdi bu değmeyecek gereksiz hüzün sana mı ? yada bitmekten usanmayan her seferinde somurtkanlığımı gözler önüne seren aynalara mı ? bilmiyorum daha ne kadar dayanabilirim ?
şimdi ölüm benimle…. Yaşayabildiğimi sanmıyorum, burnumdan içime giren havayı saymaz isek… başarısız oldum… girdiğim her sınavı kazandım… gerçek ile yalan arasındaki ince çizginin adını öğrenemedim…

şimdi bana samimi bir masal anlat mesela, gerçekten mutlu son ile bitsin… ağlamak hiç bitmesin… şimdi çık rüyalarımdan, anla ki gördüklerim gerçek olmasın… şimdi görmek isteme beni… çünkü gerçekten ölmek zamanı şimdi… isteyip te başarabilen kim varki… yalancı olduğunu kabul eder mi ki yalancılar… ben bekliyorum, umut etmek için değil gelmeyecek olan otobüsü durağında… umut yaşatır insanı… umut etmek ise öldürür… kaldım kirpiklerinin ucunda… hadi kapat gözlerini… düşeyim…

uzun yazıların okunmadığı gerçeği