duygusallığı bir kenara bırakıp rasyonel düşünmek

pis duygusallar sizi, bokunuzda boğulursunuz inşallah diyerek avuçlarım patlayana kadar ayakta alkışladığım fikir.

ulan içinde beşiktaş geçen hiçbir cümlem aşktan ari olmadı ki, hangi rasyonalizmden bahsediyoruz? eğer birgün beşiktaş a başkan olursam duygusallığı bir kenara bırakırım ya da gösterilecek herhangi bir yere de bırakabilirim ama şu an taraftarım ben.

yani takım tutma, sevme ve destekleme fikrini nasıl duygudan bağımsız düşünebilirsin ki? bir taraftar olarak olabileceğim en rasyonalist nokta; -iyidir, kötüdür tartışmıyorum- bu takımın futbolcusuna, hocasına sövme cüretinde bulunana karşı dahi sırf üstündeki siyah-beyaz forma yüzünden ve bulunduğumuz mecra anlamında[ybkz]swh[/ybkz] saygımı muhafaza etmek zorunda olduğum noktadır.

evet abi sonuna kadar sevinmek için sevmedik. her ne şart altında olursa olsun manisa maçına da giderim, geçtiğimiz sezonların başarısız basket takımını da izlemeye giderim... falan filan... kandırıldığımı bilerek giderim. basiretsiz insanlar tarafından yönetildiğimizi bilerek giderim; ulan hatta bırak basireti, yöneten dahi olmadığını bilerek giderim. sinirden kendimi sikeceğimi bile bile giderim. haftalardır dökülen kalecimiz[ybkz]swh[/ybkz] yine aptal aptal goller yediği bir maçta baş bölgesine aldığı darbeyle yere düştüğünde burnundan gelen kanın kulağından geldiğini zannedip "allam rüştüye bişey olmasın." diye hüngür hüngür ağlarım yine ben, yanlış gördüğümü anladığımda da gözlerimi siler mağlubiyetimizi izlemeye devam ederim.

kafayı kuma gömmekse bu, demek ki orada daha iyi nefes alabiliyormuşum derim.

ha bununla beraber eğer dişe dokunur birşeyler yapabileceksek birlikte, en kral rasyonalist ben olurum ama taraftar gözlüğüm gözümdeyken bırakın öyle kalsın be dayı.