dost

bir insana dostum demeniz çok zor olmalıdır,en az sevdiğim demenizin zor olması kadar..
çünkü dostum dediğiniz kişinin anneniz,babanız,sevgiliniz ve hatta tüm dünya size karşıyken yanınızda olmasını beklersiniz.
dostluk dediğiniz öyle küçük iki atışmayla,küskünlükle de bitmez..küs bile olsanız acaba şimdi nasıl,durumu nedir diye meraklanıp yoklarsınız.
aylarca konuşmamış olsanız bile telefon açtığınızda sanki en son dün konuşmuş gibi konuştuğunuz yerden başlarsınız.
hüznünüz,sevinciniz,paranız ortaktır..
onu bazen kendinize saklamak istersiniz..sizsiz sinemaya,maça gitmesi,sizsiz içmesi,siz dururken gidip başkasına ağlaması asabınızı bozar.
hani ıssız adaya düşseniz götürürsünüz..nasılsa 2 geyik yapsanız geçer hayat orada da..anakarada idare ediyordunuz nasılsa...
hele bir de sevgili yaparlar ya kendilerine,nasıl gıcık olursunuz..leeeyn o yokken ben vardım demek gelir içinden..sattın beni 2 günlük karaktere dersiniz..
millet iyi gününde pohpohlarken,siz onun iyiliği için acı olan gerçekleri söylersiniz ama o gider bi dolanır..sonra yalnız bırakılan size gelir ve haklıymışsın der..gerçek dostsunuzdur,affedersiniz.
omuzdur dost her zaman ağlayabileceğiniz,sırttır her zaman yaslanabileceğiniz ve eldir her zaman tutabileceğiniz...