din

tanrısal iradenin insan zekasında filizlenip yeşermesidir. zeka, yani insan, üstün zekayı sezmek için yaratılmıştır. insanın varoluşunun gerçeği burada gizlidir. insanın evrendeki yolculuğu yaratıcısını kavramak, onun iradesini evrene akim kılmak içindir. insanı var olan canlılardan üstün kılan işte bu zekadır. işte bu yüzdendir ki ilk insandan bu yana gelişen kültürel inanç, son noktada tek tanrı gerçeğine ulaşmıştır. din dediğimiz güzel ahlakta bulduğumuz tanrı kavramı, insan zihninde insan var oldukça zamanda akacaktır. aça bir çiçekte, doğan güneşte, yaşamın canlılığındaki derin yapıyı hissetmeyenler için din vardır. onar okuyunca, duyunca hissederler. kimi ise yaşam içindeki zihinsel yolculuğunda hisseder. aslında canlı yaşamın sırrı ve özü şudur. tanrısal zekanın madde içindeki yolculuğu tek gerçektir. zeka evrenin bütünüdür ve canlı yaşam, organizma, zekanın bir tür yansımasıdır. tarlaya atılan buğday tohumunun mevsiminde yeşerip yetişmesi organik bir zekadır. bu zeka çevremizdeki her şeyi kapsar. madde demek zeka sahibi atomsal yapı demektir. hepsi tanrısal iradenin buyruğundadır. her şeyin tanrısal olduğu bir sistemde tabii ki din ve inançlar olacaktır, işin doğasına uygun olan da budur. o zaman tanrıya ulaşmak ve kavuşmak için ölüm sonrası bir yaşama gerek yok. var olan ve her an içinde bulunduğumuz durum tek gerçektir. sır yaşarken ulaşmalı. çünkü ölüm, canlı organizmanın yok olup kaybolması demek. evrensel enerjinin bir süreliğine bilinç kazanıp bireyselleşmesi yani insan olması, geçici zihinsel bir süreçtir. doğumla başlayan ve gelişen bilinç ve irade zaman içinde süresi olan bir yolculuktur. onu sonsuz ve ölümsüz kılan enerjinin doğasıdır. her doğan bebekte bu tazelenir.