çocuklar

savaşta ölmemesi gerekenlerdir.

3 yaşında güldüğü zaman hepimizin neşesine neşe katan yeğenimin bana hissettirdiği tüm güzel duyguları, başka 3 yaşındaki çocuklar başka amcalara, dayılara, babalara, halalara, annelere... yaşatıyor. üstelik dünyanın her yerinde. her dininde, her dilinde, her renginde...

espri olsun diye benim oğlum olsa beş vakit döverim dediğimiz oğullar dahi gerçek babalarından dayak yemiyorken, sokakta neyin peşinde koştuğunu bile bilmeden sadece enerji boşaltmak için koşturan çocukların üzerine boşalan bombalar canımı yakıyorlar...

çünkü onlar, uçaktan düşen bir bombaya gelene kadar, masadan düşen bir bardak bile onları lal yapabilecek kadar savunmasız ve hazırlıksız durumdalar.

çünkü o çocuklar daha çocuklar...

ellerine silah değmesin çocukların ve o silahların mermileri değmesin herhangi bir yerine...

çünkü lanet olası hiçbir toprak bütünlüğü, masum bir çocuğun vücut bütünlüğünden üstün olmamalı, dünyanın hiçbir yerinde...