bisiklet

yaklaşık 10 yaşlarından itibaren müdemadiyen isteyip 21 yaşında kazık kadar olduğumda alıp, mutluluktan mutluluk beğendiğim harika bi'şey.

-dikkat aşırı uzun ve kişisel entry.
marla'ya ithaf edilmiştir.-

henüz çok küçükken, üç tekerlisine bile sahip olmadım. iki tane abime de her yıl yazlığa giderken birer tane alınırdı. her yıl diyorum çünkü o yaz içinde iki bisikleti de pert etmeyi başarırlardı. bu önlenemez başarı grafiği ise ebeveynlerimi korkutur, benim de bir bisikletim olduğunda onlar gibi hayvanca kullanacağıma ve kendime zarar verebileceğime inanırlardı. yaz gelmeden hemen önce, evde büyük kavgalar bisiklet için yaşanırdı.abilerim bu kavgadan hep galip gelir, ben yine ikisinden birisinin bisikletinin arkasına binmek zorunda kalırdım. bir keresinde, abim beni bisikletinden düşürünce o da yasaklandı.

liseye kadar aileme çeşitli baskılar yaptım, olmadı. dönem dönem baskılarımı şiddetlendirdim, gelen cevap hep aynıydı ''şehirde bisiklet sürülmez.'' savunma da hep aynıydı ''vallahi sahile kadar elimde götüreceğim, sahilde süreceğim''.bir de yıllarca ''sahil bölgesinde bir eve taşınacağız, o zaman alacağız'' denildi. biz o eve hiç taşınmadık, benim hiç bisikletim olmadı.

19 yaşında, bu defa acayip bir kararlıklıkla babama bisiklet istediğimi bir milyonuncu kez söylemiştim. yalnız zamanlama konusunda yaşadığım talihsizlik, benim yine bisiklet sahibi olmamı engelledi. ben son bisiklet dediğimden birkaç gün önce babamın bir arkadaşının kızına bisiklet ile yolda giderken kamyon çarpmış ve vefat etmişti. babamın gözlerinden ateş çıktığını ilk defa o gün görmüştüm. ''bana evlat acısı mı yaşatacaksın, ben ağlayacağıma, sen ağla'' demişti. babamı o günlerde bencillikle suçlamıştım, sonra ne demek istediğini anladım.

birkaç yıl sonra, üniversiteyi bisikletin sanki bu şehir için yaratıldığı bir yerde kazandım. çanakkale. kayda yalnız başıma gelmiştim ve hatırladığım tek şey kordon'da herkesin bisikletli olduğu ve aklımın başından gittiği. eve dönünce de babama sadece bisikletli insanlardan bahsettim. ama dilim 'ben de bisiklet istiyorum' demeye varmadı.
okul başlayınca, bir bisiklet almaya karar verdim. babam bilmese de önemli değildi nasıl olsa haberi olmayacaktı. ancak vicdanım buna izin vermedi, gerçekten bana bisikletleyken bir şey olsaydı bunun hesabını babama nasıl verecektim? veremezdim tabii! dönem arası gittiğimde babama çanakkale'de çektiğim fotoğrafları gösterdim, kısa filmleri izlettim. içinde hep bisiklet var, kordon var, gepgeniş yollar... bilerek içinde bisiklet olanları seçtim. konuşmanın alt metninde de ''bisiklet ya, herkes sürüyor orada, kimse ölmüyor'' vardı. özellikle belediye otobüslerinin rezilliğini, otobüse binmekten nefret ettiğimi ve eğer bir bisikletim olsaydı okula bisikletle gidebileceğimi söylediğimde, numaradan gözlerimi doldurdum, babama baktım, konuşsun bir şey desin diye. birkaç saniye durdu, düşündü, uzaklara baktı ve dudaklarından yıllardır beklediğim o cümle döküldü;

''sana da alalım o zaman bir tane..''

çanakkale'ye döndüğümde hemen bir bisiklet aldım. tam hayal ettiğim gibi, sepetli ve beyaz. adını da marla koydum. etrafımdaki kimse ona 'bisiklet' deyip geçmez, o'nun bir adı vardır, karakterlidir. onunla günaydınlaşılır, o'na iyi geceler denilir, durumunda o'nunla dertleşilir. sepetine kitaplarımı doldurup, okula 13 dakika gibi kısa bir sürede gittim. bunaldığımda çıkıp yorgunluktan ölene dek bisiklet sürdüm, bir nevi stres atıcıydı benim için, belki de hayatımın en zor dönemini marla ile atlattım. geceyi ve boş caddeleri daha çok sevdim. şu an burada çekilmiş tüm fotoğraflarımı gözümün önüne getirdiğinde, en mutlu halim marla ile beraber olanlar.

şimdi, okulun bitmesine çok kısa bir süre kalmışken, ne bu şehir, ne evim, ne de başka bir şey, ben sadece marla'yı ne yapacağım, onunla veya onsuz başka bir şehirde nasıl yaparım diye düşünüyorum. tabii ki bulamıyorum.