berkin elvan

(bkz: düşlerinde özgür dünya)

bir melek öldü. bu pislik içinde yaşamaya mecbur kaldığımız hayatta, ömrü hayatımda öldüğüne en çok üzüldüğüm insan.
bir çocuk trafik kazasında ölebilir, karşından karşıya geçerken annesinin elini tutmak istemediği için nazlanırken ölebilir, bir çocuk gerizekalı devletlerin nedenini anlamadığım bir hırs ile yönetilirken yöneticilerinin gereksiz menfaatler için birbirlerine açtığı savaş yüzünden ölebilir, bir çocuk ortada hiçbir şey yokken ölebilir.

bir çocuk ekmek almaya giderken ölemez, bir çocuk ailesiyle bir kahvaltı, öğlen yemeği, akşam yemeği yemek için cebine ailesinin bin bir zorlukla kazandığı paranın ekmek için ayrılan bölümü emanet edilmiş ve bakkala gönderilmişken başına gelen gaz fişeği kapsülünün isabet etmesi nedeniyle ölmez, öldürülemez.

ayağa kalk diyenlere hiç güm yok diyebilirim. berkin'in sabah gözlerini artık hiç açamayacağını öğrendiğim o satten beri ofiste boş boş etrafa bakıyorum. benim bir hata yaptığımı düşünüyorum ve bu hatadan dolayı insanların öldüğünü düşünüyorum. emri ben verdim naraları attığımı düşünüyorum, bırakın yastığa kafamı koyamamayı bir dakika nefes alamam bu acıyla. bu nasıl bir acı? o annenin gözlerine fotoğraflardan bakarken canımın içinden bir değil milyonlarca parça koptu. 30 yaşına gelmiş adamım, koşup anneme sarılmak ağlamak istedim.

çocuk o be! daha sadece çocuk. büyümedi, özgürlük adına henüz kafasında hiçbir karar vermedi, özgürlüğü bir uçurtmaya bakmak gibi sanarken ve sanacak kadar masum bir çocuktu o sadece. elinizdeki kanı nasıl temizleyeceksiniz? yahu çocuk öldürdünüz çocuk. o çocukla birlikte benim içimdeki kalan son çocukluk hissini bitirdiniz. bugün bu ülkede milyonlarca çocuğu öldürdünüz.

ben ekmek almaya giderken bir ağaç için ölsem belki arkamdan gurur duyarlar, ben duymuyorum. Bir ağaç bir zihniyet için sokakta insanlar çırpınırken o sadece ekmek almaya gitti ve daha hiçbir şey yaşamamışken hayatı ellerinden alındı.

ölüyorum, boğuluyorum, çok üzülüyorum çocuk. huzur olsun adı gittiğin yerin.