kitap ödünç vermek

evladını gurbete göndermek gibidir.alan kişinin gözlerinin içine bakıp, ona iyi bak dersiniz.
arkasından son bir bakış atıp, görüşmek üzere dersiniz ve bir daha görüşmeyi dilersiniz içiniz yanarak..

içim cız eder her defasında,o yüzden kolay kolay kimselere ödünç kitap vermem.lise sondayken çok sevdiğim 'scipio' adlı kitabı tarih hocama ödünç vermiştim,hala haber yok,maradona'nın otobiyografisi olan 'diego' adlı şaheser de ödünç verip bulamadığım kitaplardan.
'felsefenin tesellisi' adlı güzelim kitabı da bir kıza vermiştim hala getirmedi,kibarca istedim,dur bakalım onu alacağız.
ha bir de sven hassel'in ikinci dünya savaşıyla ilgili güzelim kitapları vardı,bir arkadaşa ödünç verdim,o getirir ondan eminim.ama içim cız ediyor ya bişey olursa diye.malum emanetin canı burnunda olurmuş..

gerçekten bağlandığın bir kitapsa başkasına verirken için cız eder.sonra kafanda zaten okumuşsun daha ne yapacaksın soruları belirir ve sorulara cevap veremesende için hala bi kötüdür.

gidipte gelmeyendir. verirken çeşitli tembihler yapılır. örn:abi çay döküldü kıl oldu yün oldu ben anlamam..

üniversite 1. sınıfta hatta 1. dönemde Ahmet ümidin Sis Ve Gece adlı kitabını okuması için en yakın arkadaşıma vermiştim şuan son senem hala o arkadaşla birlikteyiz ama kitaptan haber yok aga..

veresiye defteri gibi bir defterim vardır.saat saat kalem kalem yazarım kim, ne, ne zaman, nerde nasıl vermişim hepsi vardır.geri gelmeyen kitaplarımın peşine düşer her defasında yüzlerine vururum. o kitap gelecek o kadar !! pis rezil ederim onlar benim yavrularım lannnnn...zarar görmüş olsa bile kabulümdür (kitap konusunda aşırı titizimdir) ama çoğu zaman yine de gelmez,gel de ağlama.getirmeyenler kara kalemle çizilir bir daha da benden bir şey beklemesinler açık ve net. o değil onlar yüzünden kimseye kitap vermek istemez oldum.geri getirenler de vardır ki onlar candır kapım hep açık.