o yokken anne

kumral adlı amatör bir şairin şiiridir çokta güzeldir

yanar geceleri bedenim sensizliği ile
sözlerim soyunur önce
sonra gözlerin gözlerimdedir
ve sensizliğimin farkındalığına bürünürüm
ilk önce üşürüm...
sonra yanan bedenim söner sensizce
soyunarak sözlerimden utanırım
hani seni seviyorum deyişlerindeki tepkilerin gibi
bir anda umutsuzlaşırım
o an kendimden bile korkarım
gölgemin peşinden ayrılmaz,gölgemi bile sen sanırım
öylesine şaşırırım yani yokluğunda
su yerine şarap içerim rakıya karışırım
kırmadık ayna bırakmam mesela
aynalarda seni görmekten
senin bıraktığın halimi görmekten korkarım
bir an kendimi senin çocuğun gibi hissederim
senin bıraktığın bir eser gibi bir tablo gibi olurum gözlerinde
dört duvar arasında girmedik yanlızlık bırakmam
sövmedik duvar kalmaz mesela
önceleri biraz zorlanırım
ama merak etme ben senide atlatırım
çünkü ben seni seven o adamım
üşüyorum anne ben
onun yokluğunda tüm bedenlerde üşüyorum
sarsılıyor gözlerim karanlık sokaklarda
korkuyorum anne istemiyorum ne onu ne bir başkasını
ama yapamıyorum işte onun gözlerinden bakmadan dünyaya yapamıyorum
sevmiyorum anne onsuz ne kendimi ne seni
o yokken anne tüm duygularım köreliyor
sen bile sen bile onun gibi olamıyorsun işte
ben daha fazla üstleniyorum yanlızlığı
o bile yanlızlığı üstüme bırakıp gitti anne o bile
yapamıyorum işte onu sevmekten alıkoyamıyorum kendimi
özlüyorum anne her gece yattığımda o geliyor aklıma
gülüşünü özlüyorum anne
ben onun kokusunu başkalarıyla paylaşmak istemiyorum istemiyorum anne
o bile bırakıp gitti ben ben niçin yaşıyorum anne o bile gidiyor o bile anne
sen niye hala burdasın niye halbuki ben bile benden gidiyorum
halbuki ben bile benden kaçıyorum sen niye burdasın hala
niye buradasın anne...