beşiktaşlı olunan an

bir türlü hatırlayamadığım andır.çünkü akla gelen hangi anım olursa olsun mutlaka 'o olay yaşanırken ben zaten beşiktaşlıydım ' diye hüsran olurum..

(bkz: beşiktaşlı olunmaz beşiktaşlı doğulur)

kendimi bilip izlediğim ilk maçtır. 5-0'lık ajax maçı..

(bkz: beşiktaşım aşkından komalardayız)

aslında beşiktaşlı olunan an değildir o, beşiktaşlı olduğunu idrak ettiğin zamandır. benim ise şöyledir. aslında tamamı beşiktaşlı bir ailem var. ancak çok yakın bir aile dostumuz amcam koyu galatasaraylıdır ve beni galatasaraylı yapmaya niyetlidir. 6 yaşıma kadar da hangi takımlısın deyince "bilmem ama galatasaraylı olurum belki" diyerek aldığım hediyelerin de haddi hesabı yoktur. evde kimse karışmaktadır bu duruma seçim özgürdür. amcamın evindeyiz, kenan abimin yanına gittim sarı kırmızı bi şapka var maçlarda takılanlardan (oldum olası severim o cadı gibi şapkaları) "şapka güzelmiş kenan abi" dedim. "eğer galatasaraylıyım dersen senin olur." dedi ve işte o an geldi. "hayır ben beşiktaşlıyım" dedim çıktım odadan. niye öyle bir agresiflik yaptım bilmiyorum. demek ki ilk beşiktaşlıyım deyişimle asi ruh bedenime işlemiş anında.

küçük bir kız çocuğunun, hayatındaki ilk aşkına, en kıymetlisine, babasına "üzgünüm ama fenerbahçeyi sevmiyorum ben beşiktaşlıyım" diyebildiği andır. evet bu işte o asi ruhtur bence de. *