aşık olmak

nasıl olduğunu, nasıl yaşanılacağını öğretirken öğrendiğimdir.

bugüne kadar hep şaircilik oynadığım zamanlarımın ve karaladığım senaryolarımın hüzünbaz temasının beslenme çantasıydı aşk. ve aşık olmak yılmaz erdoğan'ın dediği gibi, en kötüsünün bile işe yarayacağı, yazana değilse bile okuyana faydalı olacak olan hüzün yolculuğuydu...

yıllarca yürüdüm durdum, o beslenme çantası sırtımda hüzün yollarında...

sonra o kadınla tanıştım...

yeşil gözlerinin içinde yorgunluk, üşengeç bir telaş vardı. üzerine aldığı bir sürü valizin içine ne koyacağını bilemeden çıkmıştı yola ve sanki varacağı yerin çok da önemi yoktu. henüz düşmüştüm ben de dağın zirvesinden ama serde erkeklik var ya bok sürdürmüyorduk namımıza işte, dik duruyorduk dosta düşmana karşı.

sonra... sonralar geçti aramızdan...

o sonra'larda her gün biraz daha sızdı yüreğime, yaren oldu, can oldu, canan oldu.

1+1 değil 1x1 olduk, tek olduk iki ayrı yürekte...

hüzünler de sevinçler de aynı yanak çukuruna doldu...

şarkılar hep o kadını anlatmaya başladı sonra.
hepsi hem de... alakalı alakasız ona yormaya başladım. size de olmuştur illa ki. bir ayrılık şarkısı mesela, dinlersin, hüzünlenecek çok noktası vardır ama içinde umut, içinde aşk, içinde büyük bir sevda olan herhangi bir cümlesini seçer, şarkının orasına odaklanırsınız ya. olmuştur lan illa ki size de, öyle oldu işte her şarkı.

üşüdüğüm gecelerimde üstüme serdiğim gökyüzü, yarınlarımın mavisi oldu.

ben aşka belirli aralıklarla mutluluk ama genelde sağanak ölüm derdim, sonra yeşil gözleri değdi ömrüme, anladım ki aşk; albert einstein'in keşfettiği atom bombasıydı. kötü kimselerin eline geçtiğinde koskoca bir ömrü heba edebilir ancak iyi niyetli kişilerce sonsuz bir enerji yaratabilirdi...

bana bu sonsuz enerjiyi veren, bana bu sonsuz mutluluğu yaşatan canemın, yeşil gözlüm, iyi ki geldin sevgilim, tüm iyi ki'ler bizimle olsun.