mezuniyet

küçük bir kızdım daha. henüz annemin kırmızı kurdeleyle saçlarımı süslediği günlerdi.her zaman uyumlu, arkadaşlarının yanında yaramaz, evde uslu bir kız.işte o zaman büyüklerin sormadan geçmediği “ne olacaksın büyüyünce?” sorusu bana sorulduğu zaman ağzımdan tek bir kelime çıkmıştı.karar vermiştim bile.öğretmen olacaktım.yanımdaki yaşıtım ben de öğretmen olacağım o zaman diye tutturduğunda ise yaptığım tek hareket onun yerde özenerek yaptığı çamurdan pastayı bozmak olmuştu.ben öğretmen olacaktım ve o bunu benden çalamazdı.öyle oldu…bunu benden kimse çalamadı.ortaokula geçtiğimde ilkokul öğretmenimin yanına gider devam ettiği birinci sınıfların derslerine girerdim.oyunlar oynatırdım, şarkılar söyletirdim.düşünce kaldırır susayınca su içirirdim ellerimle.ve o zaman kendi kendime tekrarlamıştım bu cümleyi “ben kesinlikle öğretmen olmalıyım”.ve lisede annemlerden gizlice sayısal alandan sözel sınıfa geçmem de bu yüzdendi.belki de SEVMEK istiyordum kim bilir.

çok bir şey yapmama da gerek yoktu bunun için biliyordum.ailemin, çevremin tüm ısrarlı cümlelerine rağmen üniversite tercihlerimde ilk tercihlere yazdım.puanım iyi olmasa da dua ettim.bildiğim tüm duaları içimden haykırdım.ve allah beni duymuştu.allah benim elimden tutmuştu, kalk gidiyoruz…

küçük bir şehirde dört yıl…ne kadar uzundu gözümde.ne farklı insanlar tanımıştım da kaç kez hayretimden ağzım açık kalmıştı.dostlarını kıyasıya satma rekabeti,arkadan vurmak.herkes yaşar ya hani bunu.ben daha tatmamıştım.artık bencilce düşünmek gerektiğine inanıyordum.ve bunu anlamam biraz geç olmuştu.uygulamaya koyamayacak kadar geç.

anlatmakla,yazmakla olmaz ya hani bazı şeyler ben buradaki arkadaşlarımın o ağzı bozuk duman altı bira kokan saatlerini, ev arkadaşlarımla kaldığım parasız günleri.başım bin bir türlü belaya girecek olsa da asla yalnız bırakmadığım, bana arkalarını döndüklerinde sarılmayı bildiğim dostlarım, yaptığımız kendimizce çılgın şeyler, bir kaç şehri yurttan kaçıp gezmek.anlatmakla bitmez.yazılmakla anlanmaz. içim acıyor çok.omzunda ağladığım o yürekler off…bu gün ağızlarda dolanan tek cümle vardı.nasılsa hep görüşeceğiz.bu bir veda değil.bu tam bir vedaydı.kimse kimseyle eskisi gibi olmayacaktı.farklı şehirlerde olanların sadece isimleri anılacaktı yılda bir kez olan buluşmalarda.ama unutulmazdı,yurdun yasak bölümlerinde gizli sigaralar, içilen içkiler,bin bir türlü şaka, binbir acı binbir dert binbir kahkaha.evlerde yapılan gizli fısıltılar, belki gerçek belki sahte sevgiler.eğlenmekler sonundaki ağlama krizleri.hastanede en ufak bir işin olsa bir anda etrafına yığılan kalabalık.hepsi gerçekti.gözümü açtım kapadım ve bitti.söylenecek çok söz çok hikaye var.ama ben hıçkırıklarıma hakim olup toparlayamıyorum.ve odam…perdesine tutuşturulmuş bir kocaman beşiktaş atkısı, dolabın üstüne yerleştirilmiş forma, tişörtler.kıytırık şehrin kıytırık manzaralı balkonu…yeşil başlıklı bazam bile.hepsi bana ait bir yaşamdı.sinir krizlerim, kafaya taktığım bir dünya, yatağımda uyumak için kıvrandığım güneşe küfür kokan saatler.son seste çalan sezen aksu…

şimdi mi büyük odamdayım.kep atma töreninde hıçkırarak yemin ettikten ve istiklal marşını bağıra bağıra söyledikten, babama sarılıp “bitti” dedikten sonra dostlarımla geçirdiğim son sazlı sözlü ağlamalı bir gece sonrası.odamda bana ait ufak iki parça eşya.perdedeki atkı artık yok.dolabım boş.o çok sevdiğim süslü şeyler yok.

ve belki atanamayacağım.belki iş bulamayıp sürüneceğim.fakat ben hayallerimi avuçlarıma aldım.sadece biri olsun gerçek oldu.mis kokan çocuklara hep böyle kalmalarını öğretemeyeceğim belki, ama “öğretmenim” diyebileceğim…

aklıma fikrime kilit vuruldu, ağlamaktan ve korkmaktan, artık bana ait olmayan bu odanın verdiği kötü rahatsızlıktan ne yazmaya ne düşünmeye ne konuşmaya halim yok.

ve biliyorum hiç bir şey bitmedi.en büyük korkum her şey yeni başladığı için.bana kötü davran fakat sakın bir dal parçası uzatmayı ihmal etme hayat.ben şimdi gidiyorum...