bugüne kadar gidebildiğim maçlar arasında (ki sayısı ne yazık ki fazla değildir) en iyi atomsfere sahip olan maçtır. beşiktaş tribünlerinin, o özlenen ruhu yansıttığı, hiç susmadığı ve o muhteşem atkı şovuyla duygulandırdığı, tarihî bir maçtı. atkıları kaldırdığımızda, atkılar arasındaki küçük bir aralıktan yeni açık tribününü gördüğümde gözlerime inanamadım, tarif edilemeyecek bir an'dı; sen benim her gece efkarım'ın o şahane versiyonuyla doruk noktasına ulaşan bir duygusallıktı. o son dakika karambolü ile ilgili olarak da hatırladığım tek bir şey var: "hayıırrr! noluyor? noldu? neydi o? gol olmadı mı?"
(bkz: işte öyle bir şey)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
